Maandelijks archief: mei 2014

James: Moving On

Moving On is de single van het album La petite Mort ( de Franse uitdrukking voor het orgasme) dat in juni uitkomt, 28 jaar na het debuut Stutter. De band James komt uit Manchester, was een paar jaar opgebroken, maar timmert nu weer aan de weg met deze prachtige en ontroerende clip van Ainslie Henderson.

Moving On gaat over de dood van de moeder van zanger Tom Booth. Terwijl een jonge vrouw zorgeloos danst, ligt in het ziekenhuis een stervende vrouw met haar zoon aan haar zij,  die haar niet los wil laten maar wel zal moeten. Het einde van haar levensdraad wordt het begin van nieuw leven in de andere scene.

De clip is gemaakt in stop motion, een techniek van het maken van films door deze frame voor frame te filmen, hierdoor kunnen statische objecten, in dit geval een bol gele Schotse wol,  toch in beweging komen. Henderson won een Bafta voor I am Tom  Moody, een prachtig filmpje over het onbewuste van een worstelende muzikant.

 

Tom Rosenthal: Ian

Het is weer tijd om Tom Rosenthal te pluggen, de nog immer onderschatte jonge muzikant uit Londen. Ian komt van zijn tweede album Who’s That In The Fog uit 2013.

De melodie is wonderschoon, simpel en melancholisch en de tekst evenzeer. De clip van Alice Dunseath is ondersteunend, fraai en pretentieloos artistiek.

Ian, the life the life                                                                                                                                             The dusty old books
Port on the carpet
The stains the stains

Oh Ian, the face the face
The sense of a lifetime
Snap of the old light
The room the room

Oh Ian i’ll bring the old box
Where the quiet lies and the time died
Oh Ian i’ll bring it all for you to see

Oh Ian, the words the words
Valiant moments
Sewed from the old hope
The life the life

Alain Clark: Heerlijk

Heerlijk van popmuzikant en producer Alain Clark komt van zijn Nederlandstalige debuutplaat  Alain Clark uit 2004. In dat jaar schreef en produceerde hij ook Vakkenvuller, dat door Simon werd gezongen, en ontving hij een Zilveren Harp. Vervolgens maakte Clark nog drie Engelstalige albums, maar Heerlijk is zijn lekkerste nummer. De beeldkwaliteit van de clip laat te wensen over, maar het zijn wel fijne geluiden. En het is er weer voor.

Fiona Apple: Hot Knife

Fiona Apple McAfee Maggert werd geboren in 1977 New York als dochter van zangeres Diana McAffee acteur Brandon Maggert.                                                                                                   Hot Knife is de single van Apple’s derde album The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do uit 2012. De plaat werd o.a. door Time Magazine en NPR verkozen tot beste album van het jaar.

De clip werd gemaakt door Paul Thomas Anderson, die ook de film The Master regisseerde met Philip Seymour Hoffman en Joaquin Phoenix. In het split screen zie je links Fiona’s zus Maud Maggart, die de hoge noten voor haar rekening neemt.

De tekst gaat over sexuele chemie en spreekt voor zich…

If I’m butter, if I’m butter
If I’m butter, then he’s a hot knife
He makes my heart a cinema scope
He’s showing the dancing bird of paradise

He excites me
Must be like a genesis of rhythm
I get feisty
Whenever I’m with him

Kapok: Day Of The Tentacle

 

Het Amsterdamse jazztrio Kapok bestaat uit hoornist Morris Kliphuis, gitarist Timon Koomen en drummer Remco Menting. Ze wonnen in 2012 de Dutch Jazz Competition en een jaar later en de European Jazz Competition. De hoorn klinkt als een heel natuurlijk jazzinstrument en de afwezigheid van een bas wordt opgevangen door het ritmisch gitaarwerk.

Day of the Tentacle is de single van het tweede album van Kapok en is genoemd naar de gelijknamige videogame uit 1993 over een tentakel die radioactief afval drinkt en daardoor steeds kwaadaardiger wordt. De omschakeling van nerdy onschuld naar agressie is in het nummer te horen.  Het is de meest poppy track van een uitstekend jazzalbum.

 

Blaudzun: Hollow People/Kids Around

http://www.youtube.com/watch?v=zrOrVzZPEFc

Blaudzun, alias Johannes Sigmond, brengt met Hollow people de tweede single uit van het album Promises of No Man’s Land. De bezetting is origineel, pakkend, sprankelend en er is geen valse noot te bekennen. Hij noemde zich naar de relatief onbekende Deense wielrenner Verner Blaudzun,  wiens naam hij in uitslagenlijsten zag staan en vond dat die goed klonk. Hollow people is 5 April jongstleden live opgenomen in Paradiso, Amsterdam, en bewijst de absolute wereldklasse van Blaudzun als componist, gitarist en zanger, die live op z’n allerbest is.

 

ESF-Guilty Pleasure: Mocedades: Eres Tu

Mocedades,  een Spaans-Baskisch zingend sextet, vertegenwoordigde Spanje in 1973 op het European Song Festival met Eres Tu, een even simpel en prachtig liedje.  Wel een beetje ouderwets natuurlijk.. een ESF waar het nog gewoon om het best lied draaide, en waar niet alle genetische en uiterlijke varianten op de homo sapiens elkaar in moordend tempo afwisselden. In 1980 scoorde Mocedades nogmaals een internationale hit met Amor de Hombre, die alleen in Spanje al een half miljoen keer over de toonbank zou gaan.

tUnE-yArDs: Water Fountain

Water Fountain komt van het derde album Nikki Nack van tUnE-yArDs, het muzikaal-artistieke project van Merrill Garbus en haar partner en bassist Nate Brenner. De in New York geboren kunstenares en poppenspeelster Garbus was op het hoogtepunt van de Occupy-beweging bezig met activistisch theater en leidde als een guerilla haar publiek het theater uit en de straat op. Haar engagement klinkt door in de tekst van Water Fountain:

I saved up all my pennies and I gave them to this special guy/ When he had enough of them he bought himself a cherry pie/ He gave me a dollar, a blood-soaked dollar/ I cannot get the spot out but it’s okay, it still works at the store.”

Damien Rice: The Blower’s Daughter

The Blowers Daughter is de eerste single van Damien Rice uit 2001. De track werd gebruikt voor de film Closer van Mike Nichols. De getormenteerde Ier bracht slechts twee originele albums uit, O en 9 getiteld, naast een verzameling B-sides en verschillende live-opnames.

De twee platen werden zo laaiend enthousiast ontvangen, dat Rice al jaren gebukt schijnt te gaan onder een kwellend en knellend writer’s block.  Het wachten is op nieuw materiaal, en ook al zou dat maar half zo goed zijn als hetgeen we al kennen, dan koop ik het meteen.