De vloekende, biseksuele en polygame Amerikaanse zangeres, componist en gitarist Sister Rosetta Tharpe heeft eindelijk het heiligdom betreden van de fameuze Hall of Fame. De high priestess of soul, die hier speelt ze op een perron in Noord Engeland, liet graag de evangelicals een poepje ruiken met haar scheurende gitaar en blies menig puntmuts van de Klu Klux Klan omver met haar krachtige stem in de jaren veertig en vijftig. Sisters are doing it for themselves.

Valentine’s Day gaat niet over de liefde, maar over een bloedbad, al is dat volgens sommigen hetzelfde.

In de ochtend van 14 februari 1929 worden zeven mannen doodgeschoten in het autobedrijf SMC Cartage Company in Chicago. Hoewel de daders nooit officieel zijn aangehouden, lijkt het al snel duidelijk dat er sprake is van een liquidatieactie van de Amerikaanse maffia. Waarschijnlijk is het Al Scarface Capone geweest die opdracht gaf tot de ‘Valentijnsmoorden’. De tekst is gebaseerd op de psychologie van de schutter.

Bekijk de documentaire The St. Valentines Day Massacre hier.

Rufus Wainwright schreef dit nummer in 2007, toen de VS werd aangevoerd door George Bush junior en het volgens Wainwright op het punt stond haar democratie te verliezen.

Inmiddels, na 8 jaar verfrissende jaren onder Obama, is de grootmacht in handen van een man die zelfs niet eerlijk kan zijn over zijn eigen kaalheid en is de song helaas actueler dan ooit.

Lily Allen nam Going to town op als protestsong tegen Trump; de clip bevat beelden van de Womans’ March in Londen 2016.

In het lied Der Tod und das Mädchen van Schubert, stelt de Dood een bang meisje gerust. Het lied was uitgangspunt voor zijn latere strijkkwartet nr 14, waarmee overigens iedere aflevering van de Lullo’s van Jiskefet begon, maar dit uiteraard geheel terzijde.

De Dood die een stem heeft en niet angstaanjagend, maar juist troostend is, inspireerde de Amerikaanse componist en Pulitzer-prijswinnaar David Lang. Hij dook Schuberts imposante liedoeuvre in op zoek naar passages waarin de Dood aan het woord is. Die zoektocht resulteerde in de aangrijpende liederencyclus Death Speaks, waar You will return een onderdeel van is. Lang componeerde ook het prachtige Just voor de film Youth van Paolo Sorrentino, dat onlangs gesampled werd door The XX in hun Lips.

Het Doelenensemble begeleidt Nora Fischer, de dochter van de vermaarde Hongaarse dirigent Iván Fischer, die ooit het Amsterdamse Conservatorium voor het Complete Vocal Institute in Kopenhagen verruilde, omdat daar haar eigenheid meer tot wasdom kon komen. Een logische keuze voor iemand die zo eigenwijs is dat ze al vanaf haar vijfde ‘de tank’ genoemd werd. Dit laat onverlet dat ze hier subtiel, niet altijd loepzuiver, maar oh oh oh zo wonderschoon zingt. Wie hier niet door wordt geraakt is van steen.

Singer, songwriter en drummer Anderson .Paak zette een punt voor zijn achternaam als symbool van zijn belofte om altijd op details te zullen letten. Hij is de zoon van een Afro-Amerikaanse vader en een Koreaanse moeder die hem een gezinsleven boden vol verslaving en geweld. In de teksten van het album Malibu is die geschiedenis te beluisteren. De opgewekte opener Come Down, wordt in dit mini-concert van NPR gevolgd door een soulful Heart don’t stand a chance. En na het horen van Put me Thru en Suede weet je zeker dat .Paak een hele grote gaat worden.

https://www.youtube.com/watch?v=9_ggoydNNHA

Music for a while is een stuk van de Britse componist Henry Purcell uit 1692. Countertenor Jaroussky zingt het met ensemble L’arpeggiate, dat onder leiding staat van Christina Pluhar. Ze verjazzt volgens sommigen en verkitscht volgens anderen de klassieke muziek. Feit blijft dat de grondtoon van de bas zich hier perfect leent voor de jazzy improvisatie. De tekst is van dichter John Dryden.

Music for a while                                                                                                                                                       Shall all your cares beguile.
Wond’ring how your pains were eas’d
And disdaining to be pleas’d
Till Alecto free the dead
From their eternal bands,
Till the snakes drop from her head,
And the whip from out her hands.

https://www.youtube.com/watch?v=QqaSpm8MClM

GoGo Penguin komt uit Manchester en brengt minimal jazz, die klinkt als electronische muziek, maar dan op akoestische instrumenten. Er is een abstracte videoclip gemaakt, die gebaseerd is op het logo van de band, bekijk ‘em hier.

Gogo Penguin bestaat uit drummer Rob Turner, bassist Nick Blacka en pianist Chris Illingworth. In 2014 ontving de groep een Mercury Prize-nominatie voor album van het jaar.

In april sloot de groep een contract met het legendarische Blue Note Label en op 26 maart 2016 staat GoGo Penguin op de eerste, veelbelovende editie van het Transition festival, dat TivoliVredenburg organiseert in samenwerking met North Sea Jazz.

Kunnen we in godsnaam even ophouden over Adele? Cecile McLorin Salvant is ook nog maar halverwege de twintig, swingt als een dolle en beschikt over een timing en een bereik waar Sarah Vaughan zich niet voor zou hoeven schamen. Wives and Lovers werd in 1963 geschreven door Burt Bacharach en Hal David. Jack Jones kreeg in 1964 een Grammy voor zijn uitvoering.

Alabama Shakes is een band die is voortgekomen uit de Amerikaanse arbeidersklasse. De imposante frontvrouw Britanny Howard was ooit postbode in Athens en schreef Don’t wanna fight over de worsteling van veel Amerikanen om rond te komen, ze denken niet na over sparen of een pensioen, maar werken tot ze erbij neervallen. Je ziet hier de Shakes in het populaire Amerikaanse satirische tv-programma Saturday Night Live. De track komt van het nieuwe album Sound & Colour.