Aangezien we een warme week voor de boeg hebben en zich de afgelopen maanden geen noemenswaardige zomerhit heeft aangediend, haal ik Omar maar eens van stal. Omar Christopher Lye-Fook bracht in 1990 het lekker lome There’s Nothing Like This uit, aanvankelijk op het platenlabel van zijn vader. Hij zong o.a. in het koortje van Caron Wheeler, die je kent als leadzangeres van  Soul II Soul.  Vorig jaar verscheen het album The Man, waarvan een gelijknamige single werd getrokken, best aardig, maar een beetje druk en langdradig. Jazzy, dan dan weer wel, maar het komt allemaal niet van de grond.  There’s Nothing like this bleek een profetische titel.

Contrabassiste en vocaliste Kate Davis is te gast bij The Postmodern Jukebox, een initiatief van pianist Scott Bradlee en David Tedeschi, de drummer met de New Orleans-roffel. Davis lijkt met een contrabas in haar armen te zijn geboren en heeft een heerlijk ouderwetse, heldere en swingende stem.  All about that bass is een cover van Meghan Trainor en een loflied op de ronde bibs:  I’m bringing booty back – Go ahead and tell them skinny bitches that!  Ze werd door MTV gelauwerd als een van de  15 Fresh Females Who Will Rule Pop in 2014.  Aan mij zal het niet liggen.

http://www.youtube.com/watch?v=7nnSkfjGrLE

Lisa Stansfield startte met twee schoolvriendinnetjes in 1983 de groep Blue Zone. De single On Fire dreigde net een hit te worden toen het uit de handel werd genomen vanwege de pijnlijke associatie met een grote brand in de Londense metro op dat moment. In 1990 werd All around the world, de eerste single die Stansfield solo uitbracht, nummer 1 in Nederland. Inmiddels staan er drie Grammy Awards op de schouw.  Change is mijn favoriete track qua beeld en geluid: Lisa in Lissabon… niks meer aan doen!

https://www.youtube.com/watch?v=TH0llSgeGSE#t=41

Janelle Monáe en Kimbra gaan zich hier te buiten aan Rock Steady van Aretha Franklin en Wanne be startin’ something van Michael Jackson. De clip was een promo voor hun Golden Electric Tour door Australië, die Monáe wegens ziekte heeft moeten afzeggen.

Janelle Monáe bracht eerder o.a. het heerlijke Tightrope uit, waarmee de zes Grammy nominaties op haar conto kon schrijven. Kimbra’s grootste talent ligt vooral in het vinden van getalenteerde muzikale duo-partners; zo schoof ze aan bij Gotye in Somebody I used to know .

Vijf jaar geleden begon singer/songwriter Alin Coen in een kleine, donkere oefenruimte in Weimar. Inmiddels ontving ze een aanmoedigingsprijs, stond ze in het voorprogramma van Regina Spektor en is ze wereldberoemd in Duitsland.  Kein Weg zurück heeft een heuse  clip, maar ik vind deze live-uitvoering mooier. De tekst is bovendien het vermelden waard:

Ich bin entwischt.
Ich habe dir tausend Geschichten aufgetischt
und hab einen anderen Menschen berührt.
Die Situation hat mich verführt
und trotz der Distanz hast du alles, du hast alles gespührt.

Was hilft es jetzt?
Du hättest mich anders, ganz anders eingeschätzt.
Als du dir gewiss warst da hats dich entsetzt.
Du hast dich beklagt, es wär wie ein Stich.
Ich hab dir gesagt, es war nur für mich und nicht gegen dich.
Irgendwas hat mir vielleicht gefehlt.
Irgendwie ergab sich die Möglichkeit.
Offenbar hab ich zuviel erzählt,
Am falschen Ort zur falschen Zeit.

Nach all mein’ Gedanken, nach all deinem Zorn,
führt hier kein Weg zurück und auch keiner nach vorn.
Nach all den Momenten gezeichnet von Glück,
nimmt das Blatt hier die Wendung, ich seh kein Weg zurück.
Ich wollt ich wär stark, ich merk ich versag.

Ich habs erklärt.
Ich habe gegen deine Kontrolle aufbegehrt.
Nur denkst du jetzt du wärst mir gar nichts mehr wert.
Es war nie die Absicht, es war nicht der Sinn.
Ich hab dich versehrt, ich glaube das ich nicht gut für dich bin.

Nach all mein’ Gedanken, nach all deinem Zorn,
führt hier kein Weg zurück und auch keiner nach vorn.
Nach all den Momenten gezeichnet von Glück,
nimmt das Blatt hier die Wendung, ich seh kein Weg zurück.
nichts fällt mehr leicht, der Punkt ist erreicht.

De Frans-Cubaanse tweelingzussen Naomi en Lisa-Kainde Diaz  hebben hun beat te danken aan de Afrikaanse Yoruba-ritmes die ze van hun vader Miguel ‘Anga’ Diaz, die percussionist was bij de beroemde Buena Vista Social Club,  hebben geleerd.  ‘Ibeyi’  betekent ‘tweeling’ in het Yoruba. Naomi (voor de kijker links) neemt de percussie voor haar rekening en Lisa-Kainde is toetsenist.

De track River heeft een intrigerend simpele, maar ook lichtelijk verontrustende clip: is er sprake van een doop, waarover in de tekst wordt gerept, of van verdrinking? Sommige recensenten zien een verwijzing naar de martelpraktijk waterboarding, maar dat lijkt me wat vergezocht. Hoe dan ook: go with the flow.

De Canadese zanger, componist, toetsenist en violist Owen Pallett gebruikt een loop pedal, een sound-over-soundtechniek, waarbij hij verschillende lagen van zijn vioolspel naast elkaar legt.  Many Lives 49mp, verwijst naar de gelijknamige videogame, en komt van het album He Poos Clouds, hetgeen volgens Pallett zoveel betekent als “I Am So In Fucking Love With Him“.

Hij schreef samen met  Arcade Fire de met een Oscar-nominatie bekroonde soundtrack voor de film Her;  je ziet de componisten  hier  aan het werk.

Phox, een bandje uit Baraboo Wisconsin, bracht vorige week haar gelijknamige debuutalbum uit. Zangeres Monica Martin heeft dat rafeltje in haar stem, waardoor je blijft luisteren. De liedjes zijn simpel, pretentieloos en melodieus. Deze opname voor La Blogothèque’s Take Away Shows van de nummers Calico Man en 1936 is kaal en ongelpolijst. Het is niet allemaal loepzuiver, maar het komt zeker binnen. We gaan nog veel van ze horen.

De clip van de single Slow Motion is hier te zien.

Liv Warfield komt uit een streng religieus gezin, waar slechts plaats was voor gospelmuziek en geen enkel ander genre werd getolereerd.  Ze kreeg een atletiekbeurs, waarvoor ze naar de Portland State University toog.  Ze rende als een hinde en deed een beetje aan karaoke, maar zette gelukkig al snel haar eigen keel op. Ze bracht haar debuut in eigen beheer uit, waarop vooral gepolijste ballads staan, maar op haar tweede plaat The Unexpected, die geproduceerd is door Prince, gaat het er ruiger aan toe.  Het doet denken aan Baby Love van Mother’s Finest,  eveneens een staaltje vocale girlpower. Warfield zong bij al bij  Prince, BB King en Al Green, maar doet het inmiddels solo uitstekend.

Liv Warfield staat 13 juli aanstaande op North Sea Jazz.